Co to jest Proof of Reserve?

Proof of Reserves (PoR) to niezależny audyt przeprowadzany przez stronę trzecią. Celem PoR jest sprawdzenie, czy podmiot przechowujący faktycznie posiada aktywa, które twierdzi, że przechowuje w imieniu swoich klientów. Audytor ten kompiluje wszystkie informacje o saldach klientów w formie Drzewo Merkle'a, która jest strukturą danych szanującą prawo klientów do prywatności i zawierającą migawkę wszystkich sald klientów, które zostały zanonimizowane.

Następnie audytor pozyskuje Merkle Root, który jest formą kryptograficznego fingerprintingu, który zapewnia jedyny w swoim rodzaju identyfikator dla kombinacji tych sald w momencie, w którym powstał snapshot.

Następnie audytor zbierze podpisy cyfrowe wygenerowane przez giełdę kryptowalut. Te podpisy są używane do wykazania własności nad adresami on-chain, które mają salda, które są publicznie obserwowalne. W ostatnim kroku audytor dokonuje porównania i sprawdza, czy te salda są większe lub równe saldom klientów, które są odzwierciedlone w drzewie Merkle. Potwierdza to, że aktywa klientów są przechowywane na podstawie, która wykorzystuje całą rezerwę.

Porównując poszczególne bity danych z korzeniem Merkle, każdy klient ma możliwość niezależnej weryfikacji, czy jego kwota została uwzględniona podczas audytu Proof of Reserves. Wszelkie zmiany dokonane w pozostałych danych, niezależnie od tego, jak drobne, będą miały wpływ na korzeń, co sprawi, że wszelkie manipulacje staną się jasne.

Dlaczego Proof of Reserves jest tak ważny?

Banki są regulowane i zmuszane przez władze rządowe do informowania o tym, ile mają aktywów w swoich rocznych raportach, aby fundusze klientów nie były zagrożone. Ponieważ jednak giełdy kryptowalutowe i powiernicy nie są regulowani przez rząd, jak użytkownicy mogą mieć zaufanie do ich usług?

Obecnie zdecydowana większość scentralizowanych giełd i innych platform kryptowalutowych CeFi, takich jak pożyczkodawcy i powiernicy, przechowuje informacje o swoich aktywach w poufnych, zastrzeżonych bazach danych. W rezultacie są w stanie twierdzić, że gotówka należąca do ich użytkowników jest u nich bezpieczna, ale nie ma możliwości weryfikacji tych twierdzeń.

Klienci nie muszą po prostu wierzyć na słowo, gdy używają Proof of Reserve, ponieważ mają niezaprzeczalne potwierdzenie tej obietnicy. To wraca do podstawowej zasady kryptografii, która brzmi "Nie ufaj, zweryfikuj".

Zastosowanie proof-of-reserve pomaga zagwarantować, że depozytariusze kryptowalut, giełdy i pożyczkodawcy nie uczestniczą w transakcjach finansowych w tajemnicy, co może zagrozić funduszom ich klientów.

Proof-of-reserve zapewnia, że pożyczkodawca kryptowalutowy nie pożycza więcej pieniędzy niż posiadane przez niego zabezpieczenie, dzięki czemu jego pożyczkodawcy mogą otrzymać pełny zwrot w przypadku, gdy wydarzy się coś nieoczekiwanego.

Proof-of-reserve zapewnia, że opiekun zawiniętego token, np. WBTC (zapakowane Bitcoin), naprawdę ma bitcoiny w rezerwie. Podobnie, zapewnia to, że stablecoin emitenci, tacy jak Circle, rzeczywiście dysponują dolarami amerykańskimi, aby pokryć wszystkie emitowane przez siebie USDC.

Jak działa Merkle Tree Proof-of-Reserve?

Drzewo Merkle'a", czasami znane jako "drzewo haszujące", jest elementem, który zapewnia sukces protokołu Proof of Reserve. Weryfikacja aktywów utrzymywanych w rezerwie może być przeprowadzona przy użyciu odpornego na manipulacje i bezpiecznego kryptograficznie podejścia z wykorzystaniem drzewa Merkle'a (patrz poniższa sekcja, aby uzyskać bardziej szczegółowe wyjaśnienie, jak to działa).

Ponieważ jest to struktura danych oparta na haszu, jest niezwykle wrażliwa na nawet najdrobniejsze zmiany i dlatego może być wykorzystywana do ochrony przed oszustwami i manipulacją danymi.

Za przeprowadzenie dowodu rezerwy (PoR) Merkle Tree, jak już wcześniej wskazano, odpowiedzialna jest niezaangażowana strona trzecia. Operacja ta wygląda następująco:

1. Niezależny audytor rozpoczyna od zestawienia wszystkich sald użytkowników, które są przechowywane na giełdzie kryptowalutowej, w drzewo Merkle'a po wykonaniu migawki wszystkich sald użytkowników.

2. Do tego ogromnego zbioru danych wykorzystywana jest kryptograficzna funkcja skrótu. Kryptograficzna funkcja skrótu to algorytm komputerowy, który szyfruje dane i wypluwa je jako pojedynczy, 64-znakowy ciąg, taki jak następujący: 3537fkhjtyti67182njkaurghcryrgsjakektio9101sjrrlgekb1644afffnd25.

3. Audytor zbiera z giełdy podpisy cyfrowe, które ujawniają łączne salda, jakie posiada, a następnie sprawdza, czy zgadzają się one z saldami, które są zapisane w drzewie Merkle'a dla użytkowników. Sformułowanie "proof-of-reserve" pochodzi od tego, że pokazuje to, że wszystkie aktywa użytkowników są przechowywane w rezerwie giełdy, a w konsekwencji, że wszystkie pieniądze handlowe użytkowników są również tam przechowywane.

4. Użytkownik może następnie zweryfikować, czy jego majątek został rozliczony w audycie Proof of Reserves, korzystając z unikalnego identyfikatora rekordu i porównując go z korzeniem Merkle.

5. Gdyby nastąpiła jakakolwiek zmiana w jego saldzie aktywów, nieważne jak mała, lub jest to fałszywe saldo, spowodowałoby to zmianę, która kaskaduje w górę drzewa do korzenia Merkle i całkowicie zmienia wartość.

6. Użytkownik może później sprawdzić, czy jego majątek został rozliczony w audycie Proof of Reserves za pomocą

Drzewo Merkle jest pojedynczą wartością, która ustanawia integralność wszystkich transakcji, czyniąc nawet najmniejszą ilość manipulacji oczywistą. Jako takie, drzewo Merkle jest wartością, która dowodzi integralności wszystkich transakcji.

Ograniczenia dowodu rezerwy

Celem jest tutaj pokazanie szerszej publiczności, a dokładniej osobom, które złożyły u Ciebie depozyty, że ilość Twojej kryptowaluty, która jest przechowywana na depozycie, odpowiada saldom użytkowników. Oczywiście, gdy przełożysz to na rzeczywistość, okaże się, że nie jest to całkiem takie proste. Nie jest trudno wykazać, że jesteś w posiadaniu określonej gotówki na łańcuchu; niemniej jednak, jeśli potrzebujesz tych środków w najbliższym czasie, zawsze możesz je pożyczyć. Z tego powodu, poświadczenia w czasie nie mają zbyt dużej wagi. Ponadto, giełdy narażają się na ryzyko ukrytych zobowiązań lub sytuacji, w której dłużnicy roszczą sobie prawo do pierwszeństwa przed deponentami, zwłaszcza jeśli nie wyodrębniają zgodnie z prawem aktywów klientów na platformie, na której działają.

W procesie audytu i weryfikacji funduszy posiadanie dowodu na istnienie rezerwy zapewnia pewną przejrzystość. Jest jednak kilka rzeczy, które można by poprawić Rezerwa zapewnia przejrzystość. Jest jednak kilka rzeczy, które można by poprawić. Nawet jeśli Proof of Reserve jest w stanie wykazać kontrolę nad danymi on-chain, jak również przechowywaną gotówką, nie jest w stanie zweryfikować, że dana osoba jest jedynym właścicielem klucza prywatnego.

Istnieje również możliwość, że biegły rewident i jednostka badana będą współpracować w celu popełnienia oszustwa. Z drugiej strony, obowiązek zachowania otwartości spoczywa w równym stopniu na obu stronach. Rozbieżności mogą być również reprezentowane przez utratę kluczy i kradzież gotówki. Metoda Proof of Reserves nie jest również w stanie określić, czy giełda pożyczyła środki w celu przejścia audytu. Może to odzwierciedlać niespójności, które wystąpiły podczas procesu weryfikacji. W celu dokładnego zobrazowania pełnego obrazu, metoda Proof of Reserves powinna być połączona z jakąś formą Dowodu Zobowiązań.

Proof of Reserves + dowód odpowiedzialności = dowód wypłacalności

Czym jest dowód na istnienie zobowiązań?

W porównaniu z dokumentem Proof of Reserves, dowód na istnienie zobowiązań jest pojęciem o wiele bardziej skomplikowanym. Połączenie tych dwóch dowodów może jednak zapewnić tzw. dowód wypłacalności, przynajmniej w odniesieniu do określonego token.

Podobnie jak w przypadku Proof of Reserves, giełda może zdecydować się na publikację listy wszystkich zobowiązań istniejących w danym momencie. Lista ta może teoretycznie zawierać stan rachunku oraz nazwę każdego wierzyciela (dalsze wyjaśnienie powodów, dla których nie jest to możliwe ze względu na ochronę prywatności, znajduje się poniżej). Jednakże giełda może łatwo wykluczyć niektóre zobowiązania z listy, sprawiając wrażenie, że przedsiębiorstwo jest wypłacalne, mimo że w rzeczywistości jest niewypłacalne.

Istnieje sugestia, że każdy pojedynczy wierzyciel powinien przejrzeć publiczny wykaz zobowiązań i sprawdzić, czy jest w nim uwzględniony, co stanowiłoby sposób na złagodzenie skutków tej kwestii. Istnieje bowiem możliwość, że opinia publiczna uzna transakcję za oszukańczą, jeśli choćby jeden wierzyciel stwierdzi, że nie jest ujęty w wykazie. Fakt, że niektórzy wierzyciele nie sprawdzają listy, jest oczywiście powodem do niepokoju. Jednak takie podejście jest prawdopodobnie dość odporne, co oznacza, że konsumenci mogą mieć znacznie większą pewność co do wypłacalności giełdy w porównaniu z platformami, które w ogóle nie stosują tej procedury. Jest to kontrast w stosunku do platform, które w ogóle nie przeprowadzają tego procesu.

Metody opisane powyżej są oczywiście bardzo szkodliwe dla prawa użytkowników do prywatności, biorąc pod uwagę, że opinia publiczna byłaby świadoma nazwiska każdego użytkownika i historii stanu jego konta. Przed ukazaniem się tego badania istniały dwa podejścia, które stosowane w połączeniu ze sobą mogą znacznie zwiększyć zdolność użytkownika do zachowania prywatności. Około roku 2014, Greg Maxwell był pierwszą osobą, która wyartykułowała oba te koncepcje.

1. Zasłanianie związku między opublikowanymi saldami a tożsamością użytkownika - Nazwa konta użytkownika może zostać pominięta na liście; w jej miejsce lista może zawierać hash nazwy użytkownika lub adresu e-mail połączony z losowym nonce, który jest wydawany każdemu użytkownikowi. Pojedynczy użytkownik miałby możliwość zagwarantowania, że znalazł się na liście bez ujawniania w ten sposób swojego nazwiska opinii publicznej.

2. Upublicznianie sald użytkowników w części - Pełna lista zobowiązań nie jest upubliczniana, natomiast zobowiązania są prezentowane w postaci liści ułożonych w strukturze drzewa Merkle. Łączne zobowiązania giełdy są wyświetlane na szczycie drzewa Merkle, a hash znajdujący się na szczycie drzewa Merkle jest upubliczniany. Następnie użytkownikowi przedstawiane jest minimum informacji potrzebnych do przejścia od stanu konta użytkownika do początku drzewa Merkle. W rezultacie, każdy użytkownik może mieć wysoki stopień zaufania, że jego saldo jest zawarte w sumie, jednocześnie uzyskując bardzo mało informacji o innych użytkownikach w systemie.